හන්තාන සිහිනේ

රොබරෝසියා මල් වැටුන පුංචි පාර දිගේ මම හෙමිහිට ඇවිදන් ආවා. හිතේ තිබුනේ පුදුමාකාර විදිහක සතුටක් වගේම නිදහසක්. සරසවි ජීවිතේ මුල් කාලය පහුකරමින් හිටිය නිසාමද මන්දා ඒ තරම් වගකීමක් හිතට නොදැනුනේ. ඒ හන්දම වෙන්න ඇති සුන්දර හන්තානට හිතේ හැටියට පෙම් කරන්න පුරුදු වුනේ. ඒක ඇත්තටම හරියට හීනයක් වගේ. මට නිතරම දැනුනේ මම හීනයක් අතර ජීවත් වෙනවා වගේ. එක ලස්සන සුන්දර හීනයක්.

පාරේ ඈත කෙලවරින් ඇවිදන් ආව ඔහු මගේ මතකය කල්පනාව හරි

ඉක්මනට මගෙන් උදුරලා ඈතට අරන් ඔහු ලගම නතර කර ගත්තා. හරියට මායාවක් වගේ. එක අතක හිර වුන මහා බරසාර පොත් මිටිය එක්ක ඔහු ඇවිදන් ආවේ ඔහුගේම කල්පනාවක. උපැස් යුවලට යටින් ඒ ඇස් දිහා බලන්න හිතුනා. ඒ තරමටම ඒ ඇස් වල තිබුනේ ආඩම්බරකාර ලස්සනක්.

අවුරුදු එකහාමාරක් පුරාවට මේ පාරේ වගේම නිතරම දේශණ වලදි අපි හමුවුනා. හැමදේකටම වැඩිය මගේ හිත තිබුනේ ඔහු ලග. හැබැයි හුඟාක් රහසින්. දේශණ අතරවාරයේ ඔහුගේ ලෝකයට වෙලා හැංගෙන්න උත්සාහ කරපු වාර ගාන සටහන් පොතේ ලියවිලා තියෙන අකුරු වලට වැඩිය හුඟාක් වැඩියි කියලා විතරක් මම දන්නවා.

ඔහු මාව පහුකරන් ගියා. හරියට හුළඟක් වගේ. මාව දැක්කද, නොදැක්කා වගේ ගියාද? හිතේ කලබලේ දුවන ප්‍රශ්ණ එක්ක මම නැවතිලා  ඔහු දිහා බලාගෙන හිටියා. ඒ පියවර අරමුණක් දිහාවට ඇවිදන් ගියා. ඔහුගේම අරමුණක්. ඒක කොහෙත්තම මම නෙමෙයිද?

බලා වැලපෙමි

නෙළාගනු බැරි

හන්තාන

සිහිනේ...

***

ඒ ඇස්, බොහොම දුරක ඉදන් උනත් අදුන ගන්න පුළුවන් අරමුණක් ඒවයේ හැංගිලා තිබුනේ. සමහරවිට අපේ ඇස් නිතරම මුණ ගැහුන නිසාද දන්නේ නෑ මට ඒක බොහෝම ඉක්මනට තේරුම් ගන්න පුළුවන් උනේ. රොබරෝසියා මලින් වැහිලා ගිය වසන්ත මට අළුත් එකක් නොවුනට මේ වතාවේ එකේ වෙනසක් තිබුනා. ඇත්තටම කාලෙකින් නොවින්ද තරමේ අමුතුම හැඟීමක්.

මම ඒ ඇස් මඟ ඇරලා යන්න උත්සාහ කලා. හැමදාමත් වගේ. ඇයව හමුවීම ඒ තරම්ම අහම්බයක් නොවුනත් මේ දේවල් මඟ ඇරලා යන එක මට ආයාසයක් වුනා. පිණි වැස්සෙන් ඇයව බේරන කුඩය යට හැංගුන ඇස් මොන මොනවද හරි ඉක්මනට කතා කරනවා වගේ පෙනුනත් ඒ දිහා කෙලින් බලන්න තරම් හයියක් මගේ හිතේ තිබුනේ නෑ.

පොත් මිටිය ඇඟිලි වලට තද කරන් ඇය ලගින් නික්මිලා ගියේ කිසිම වෙනසක් නොදැනෙන්න. සමහරවිට ඇයට දැනෙන්නත් ඇති. ඒත් ඒ ගැන හිතන්න තරම් ඕන කමක් මගේ හිතේ තිබුනේ නෑ. ඇය කොහොත්තම නොදකින, දකින්න උත්සාහවත් නොකරන මහා පවුරක් අපි අතර බොහෝම ශක්තිමත්ව තිබුනා. මම හිටියේ ඒ පවුරෙන් එහා පැත්තේ. ඇය, මට තවත් එක ශි‍ෂ්‍යාවක් විතරමයි.

දරා නෙත් අග

දොවා සිත් මල

ගොතනු මැන

ළඳුනේ..

සංසාර සිහිනේ...

***

හැන්දෑව වචනයෙන් විස්තර කරන්න බැරි තරම් සුන්දරයි. ජීවිතේ තව දකින්න ඉතුරු මොනවද කියලා හිතෙන තරමටම ඇත්තටම ඒ හැම දෙයක්ම සුන්දරයි. ඈත කඳු මුදුන් අස්සේ ඉර හැංගිලා යන්න පටන් ගත්ත වෙලේ ඉදන් හැම දෙයක්ම වගේ හරි අපූරුවට වෙනස් වෙලා යන්න ගිහින්.. මෙහෙම වෙලාව ගෙවෙද්දී තත්පර ගනින්න මම හරි ආසයි. ඒ හැම දෙයක්ම වෙනස් වෙන්නේ හුඟාක් හෙමින් කියලා තේරුම් ගන්න.

තැන් තැන් වල හුදෙකලා උන පෙම්වතුන් ඔවුන්ගේම ලෝක වල තනි වෙලා. දවස තිස්සෙම ගෙවුන දේවල් ගැන කතාකරන්න මොන තරම් නම් දේවල් ඇත්ද? මම, තනි උන හැඟීමක් විතරක් හිතට ලං කරගෙන කෙලවරක වෙලා ඒ හැම දෙයක්ම දිහා බලාගෙන හිටියා. මටත් ඒ වගේ පෙම්වතියක් වෙන්න තිබුනනම්.

මලින් වැහිලා ගිය තණ බිස්ස දිගේ මම ඇවිදන් ගියා. අරමුණක් නැතුව. හැබැයි හැඟීමක් එක්ක. ආදරේ අකුරු කරන්න නොදන්න තරමේ අමුතු දෙයක් නොවුනට ඔහු ලගදි ඒ හැම දෙයක්ම වෙනස් වෙලා ගිහින්. මම නිරුත්තර වෙලා ගිහින්. හිතේ ඉතුරු වෙලා තියෙන්නේ හීනයක් විතරක්ම උනත් හීනය කියන්නේ හැමදාමත් හිතේ තියාගෙන රස විඳින්න පුළුවන් දෙයක් නෙමෙයි කියලා මගේ හිත දැන් මටම තේරුම් කරලා දෙන්න පටන් අරන්.

වැහි පබළු යට

රඟමඬල මැද

ඔබේ දෑතේ

තුරුලු වෙන්නට...

***

මම ඈත ඉදන් ඇය දිහා බලාගෙන හිටියා. තණ බිස්ස අතර ගමන හරියට භාවනාවක් වගේ. කොච්චර වෙලා බලාගෙන හිටියත් ඈතකට යවන්න බැරි හැඟීම හදවතින්ම තුරුලු කර ගන්න මට ඕන වුනා. ඒත් හැම දෙයක්ම හිතන තරමටම ලේසි නැහැයි කියලා මතක් කරලා දෙන්න තරම් මගේ හිත දැන උගත් වීම ගැන මම හිත යටින් සතුටු වුනා.

කාලය ඔහේ ගෙවිලා යන්න ඇති. ජීවිතෙන් වැඩි කාලයක් තේරුමක් නැතුවම ගෙවිලා ගිහින්. ජීවිතේ කොනක ඉතුරු උන අසාර්ථකව ගිය හැඟීමක් එක්ක පොර බඳින කාලය හුඟාක් වැඩියි  කියලා හිතට දැනුනත් සමහර දේවල් වලින් ඒ තරම් ඉක්මනට පැනලා ගිහින් නතර වෙන්න අමාරුයි. කොච්චර අකමැති උනත්, කොච්චර දරන්න බැරි උනත් හිත හැම වෙලේකම ඒ බර විද දරාගෙන ඉන්නවා.

ඇය, ජීවිතේ එක අන්තයක්. ඒ අන්තය මට ලඟා වෙන්න බැරි තරම් දුර ඈතක එකක් උනත් හිත නිරායාසයෙන්ම ගිහින් නතර වෙන්නේ එතන. ඒ හිත කැමතිම ඒ දේට නිසා වෙන්න ඇති. එක මොහොතකට මට හිතුනේ ඈ ඉන්න තැනට ගිහින් නතර වෙන්න, කතා බහ කරන්න. හරියට අනික් හැම පෙම්වතුන්ම වගේ. ඒත් අපි පෙම්වතුන් නෙමෙයි. එහෙම බැඳීමක් ඇති වෙන්න තරම්වත් පුළුවන් දුරක අපි නොහිටියත් දවසක ඒ අනන්තය ලගට ලං වෙන්න බැරි වෙයිද? ඒත් ඒ වෙද්දී ඇය කොතනක නතර වෙලා ඉදීවිද?

බිසෝ හැරගිය

ළසෝ රඟහල

අමාවක අඳුරේ..

නොයනු මැන

ළඳුනේ...

***

අවුරුදු හතරක් නොදැනිම ගෙවිලා ගිහින්. කාලයත් හරියට මිරිඟුවක් වගේ. ලං වෙද්දී අපෙන් හුඟක් ඈතට අපිටත් නොදැනිම ඇදිලා ගිහින්. උපාධිය ගෙවුන කාලේ මහන්සියට ගෙනාවේ සැහැල්ලුවක් උනාට හිතේ තිබුන නොසංසුන් කම ඊට වඩා තදින් දැනුනා. මම, මගේ දෑස හෙවුවේ ඔහුව. හැමෝගෙන්ම ඈත් වෙලා තනිවෙලා හිටිය ඔහු ලගට මම ඇවිදන් ගියා.

ගෙවුන කාලයෙදී හීනයට යන්තමින් පණ ඇවිත් තිබුනත් ජීවත් වෙන්න තරම් හුස්මක් පිඹින්න ඔහුටත් මටත් පුළුවන් කමක් තිබුනේ නෑ. ඒත් මම බලාගෙන හිටියා. ඔහු ඒ හුස්ම පොද වෙලා එනකන්. ඒ බලාපොරොත්තුව අතරෙන් කාලය හෙමීට පැනලා ගිහින්.

මම ඔහුගේ විඩාපත් මුහුණ දිහා බලාගෙන හිටියා. ඒ ඇස්, වෙනදා වගේම මගෙන් හැංගෙන්න උත්සාහ කලා. මගේම ඕනකමට ඒ ඇස් මගේ දිහාට කරලා නතර කරගත්තේ ආයෙම දුරස් නොකරන්න හිතාගෙන. ඔහු දවසක ඒවි. මගේ හිත අනිත් හැමදෙයකටම වැඩිය තදින් විශ්වාස කලා. මම ඔහුගේ ගොරෝසු අත මගේ හිතට ලං කරලා තදින් අල්ල ගත්තා. ඒ කාලයක් පුරාවට කියන්න බලාපොරොත්තු උන, හිතට බරක් උන ඒ හැඟීමෙන් හිත නිදහස් කර ගන්න.

වඩින තුරු සඳ

දුරින් ඉන්නම්

තරු ඇදුරු පෙම්

ගී අහන්නම්...

***

ඒ ඇස් වලින් බේරිලා යන්න මට පුළුවන් කමක් තිබුනේ නෑ. අනිත් හැම දවසකම ඒක හුඟාක් ලේසියෙන් කලා උනත් අද මට ඒක කොහෙත්තම කරන්න පුළුවන් දෙයක් උනේ නෑ. ඒ වචන වල තිබුනේ මහා බරක්. මටත් දරා ගන්න බැරි තරමේ බරක්. මෙච්චර කාලෙකට ඒ හිත මේ හැම දෙයක්ම හංගගෙන හිටිය හැටි ගැන හිතන්න මට පුළුවන් කමක් තිබුනේ නෑ.

හැම දෙයක්ම අපෙන් ඈත් වෙලා හමාරයි. ඇයත් මමත් තනි උන මොහොතක හැම දේම නතර වෙලා වගේ හැඟීමක් විතරයි හිතට දැනුනේ. කාලෙකට පෙර මංඟල මුදුව ගැලවුන දෑත ඇගේ පපුවට තුරුලු කර ගෙන කඩාගෙන වැටෙන කඳුළු වලට ඉඩ දී ගෙන ඇය බලාගෙන හිටියා. මට ඒ දේ නතර කරන්න ඕන කමක් තිබුනත් හිත මට අවනත නැති තැනකයි හිටියේ.

මට ඇයට කියන්න දෙයක් හිතා ගන්න බැරි උනා. මම කලේ ඒ ඇස් දිහා බලාගෙන ඉන්න එක විතරයි. ඒත් ඒ ඇස් මගෙන් ඊට වඩා දෙයක් බලාපොරොත්තු උනා. මේ මඟහැරෙන්නේ අන්තිම අවස්ථාව කියලා මගේ හිත හොදටම දැනන් හිටියා. එකම එක පුංචි සිතුවිල්ලක මේ අවස්ථාවත් මඟ අරින්න ඕනකමක් හැංගිලා තිබුනත් මගේ හිත මාව ආපස්සට ඇද්දේ මේ හැම දෙයක්ම අතරේ ඇයත් මගේ හිතට හුඟාක් තදින් ලං වෙලා හිටියා නිසා.

සොඳූරු ඒ සඳ

දියේ එන්නම්

ඉඳිනු මැන

සොඳුරේ..

හන්තාන අරණේ....

******

බලා වැලපෙමි

නෙළාගනු බැරි

හන්තාන

සිහිනේ...

දරා නෙත් අග

දොවා සිත් මල

ගොතනු මැන

ළඳුනේ..

සංසාර සිහිනේ...

වැහි පබළු යට

රඟමඬල මැද

ඔබේ දෑතේ

තුරුලු වෙන්නට...

බිසෝ හැරගිය

ළසෝ රඟහල

අමාවක අඳුරේ..

නොයනු මැන

ළඳුනේ...

බලා වැලපෙමි....

වඩින තුරු සඳ

දුරින් ඉන්නම්

තරු ඇදුරු පෙම්

ගී අහන්නම්...

සොඳූරු ඒ සඳ

දියේ එන්නම්

ඉඳිනු මැන

සොඳුරේ..

හන්තාන අරණේ....

ගායනය : පණ්ඩිත් අමරදේව සමග උමාරියා

පද රචනය : ජානක සිරිවර්ධන

සංගීතය : අරුණ ගුණවර්ධන

******

මියෙන්නට මත්තෙන්

හදවතට දැනෙමින් තිබුන වේදනාව මම නතර කර ගන්න උත්සාහ කලා. මම අසාර්ථකයි. ඔවු, මම අසාර්ථකයි. වේදනාව හිටියේ මට වඩා ගවුගානක් ඈතින්. ඒ හන්දම යටපත් කර ගන්න උත්සාහ කරපු වේදනාව හැම පවුරක්ම බිඳගෙන මට දැනෙන්න උනා. අවාසනාවකට වගේ.

පුටුවට හොදට හේත්තු වෙලා තරමක් නිදහස් උනේ වේදනාව එන්න එන්නම වැඩි උන නිසා. ජීවිතය, හිතනවට වැඩිය කොච්චර ඉක්මනට හැම දෙයක්ම වෙනස් කරනවද. ටික කාලෙකට කලින් පොඩිම හරි වේදනාවක් නොදැනුන මම අද ඊට වැඩිය හාත්පසිනම වෙනස් තැනක ඇවිත් නතර වෙලා. වේදනාව, හරියට හැම අතකම දෝන්කාර දෙන වචනයක් වගේ වෙලා. මේ හැම දෙයක්ම අතර තනිවෙච්ච මම.

" දැන් නම් හුඟක්ම දුර්වල වෙලා. ඉක්මනටම අපිට යමක් කරන්න වෙයි. නැත්නම් ගොඩක් ලොකු බලාපොරොත්තු තියා ගන්න අපිට අමාරුයි."

මම ඒ හඬ දිගේ ඔහු දිහා බැළුවා. ඔහුගේ ඇස් වල තිබුනේ බලාපොරොත්තුවක්. හරියටම බැළුවොත් ඒක මටත් වැඩිය ලොකු බලාපොරොත්තුවක්.

" අපි මේ කරපු ට්‍රීට්මන්ට්ස් වලින් වැඩක් වෙලා නැති පාටයි. ඔයා ඉන්නේ සතුටින් නෙමෙයි. සතුට හැමදේකටම වැඩිය වැදගත්. ඒ හන්දා පුළුවන් තරම් සතුටින් ඉන්න බලන්න."

සතුට, මට එක පාරටම ඔහුගේ මුහුණට හිනාවෙන්න බැරි හන්දම මම මගේ හැඟීම පාලනය කර ගත්තා. මොකද එහෙම උනානම් ඔහු මට ප්‍රතිකාර කරන්නේ හදවතේ වේදනාවට විතරක් නෙමෙයි නිසා. සතුට මම හොයාගෙන ගිය දෙයක් නෙමෙයි. ඒත් සතුට නිතරම මගේ ලග තිබුනා. හැමදාකම වගේ. මට බලෙන් දේවල් වල එල්ලිලා හොයන්න තරම් සතුටක් තිබුනේ නෑ. ඒත් හැම දෙයක්ම හදිසියේම වෙනස් වෙලා ගියේ මහා හුළඟකට හැම දේම විනාශ වෙලා යනවා වගේ.

' මම අසනීපෙන්.' මට ඇයව අමතන්න හිතුනා. ඒත් එහෙම කරන්න තරම් තිබුන අයිතිවාසිකම මගෙන් ඈතට විසිවෙලා ගිහින් ඒ තරම් කාලයක් ගෙවිලා නෑ. ' අපි වෙන්වෙමු. ' බලාපොරොත්තු නොවුන වෙලාවක ලැබුන අවසන් පණිවිඩය හිත තාමත් පාරවනවා. එදත් මේ වේදනාවම මට දැනුන්නා. ඒත්, අමාරුවෙන් වගේ මම ඒක හිතේ අස්සකම හංඟගෙන හිටියේ මට ඇයව නවත්තන්න බැරි නිසා.

ඇය යන්න ගියා. හැම දේකම හොද පැත්ත තේරුම් ගන්න පුළුවන් උනේ කොහොමද කියලා කවුරුහරි මගෙන් අවසානයට කලින් ඇහුවොත් මම කියන්නේ ' ඇය යන්න ගියාට පස්සේ ' කියලා. ඔවු, එහෙම නොවුනනම් මට මීට වැඩිය වේදනාවක් දැනේවි. ඒ, ඇයව තනිකරලා යන්න. වාසනාවකට වගේ ඇය යන්න ගිහින්.

හුඟ දවසකට පස්සේ හිනා වෙන්න පුළුවන් කාරණාවක් හිතට දැනුනා. මම දැන් තනියි. ඒක කියන්න පහසු තරම් සරළ දෙයක් නෙමෙයි. ඒත් දෛවය මාව ඇවිත් නතර කරලා තියෙන්නේ අන්න ඒ වගේ තැනක. හදිසියේම වගේ වේදනාව ආයෙමත් දැනුනා. හරියට අකුණු සැරක් වගේ. පියවෙලා තිබුන ඇස් විවර උනේ මගේ කල්පනාවටත් හදිසියේම නැවතීමක් තියාගෙන.

" ඔක්තෝබර් වෙද්දී අපිට ඔපරේශන් එක කරන්න පුළුවන්. ඊට පස්සේ අපිට බය වෙන්න දෙයක් නැති වේවි."

" හා."

මේපල් කොල වලින් වැහුන පාර දිගේ මම ඇවිදන් ආවා. මගේ නවාතැනට. ටික කාලෙකට කලින් ගෙදර තනි වෙන එක තරම් හිත නුරුස්සන තවත් දෙයක් තිබුනද කියලා මට දැන් හිතෙනවා. මම ඒ තරමටම ඒකට වෛර කලා. ඒත් ඒ ටික කාලෙකට විතරයි. දොර අරිද්දිම මගේ ලගට දුවන් ආව ලෙයෝ පුංචි උනත් මගේ හිතේ මහා බර කිසිම කරදරයක් නැතුවම එයාගේ කරට ගත්තා. ඒ, මගේ පුංචි හා පැටියා.

" තනියම ඉන්න එකේ සතෙක් වත් ඇති කරන්න. ඒක හිතට නිදහසක් වේවි. අනික බෙහෙත් වලට කරන්න බැරි හුඟක් දේවල් සත්තුන්ට කරන්න පුළුවන්."

මම තේරුවේ ලෙයෝව. ඇත්තටම මට තෝරන්න අමාරු වෙන තරම් අවස්ථා තිබුනේ නෑ. ඒක ගැන මම සතුටු උනා. ඇත්තට මම අදටත් සතුටු වෙනවා. ගෙවුන දවස් වල ජීවිතය කොච්චරනම් ලෙයෝ හන්දා වෙනස් වෙන්න ඇත්ද? මටත් නොදැනිම මගේ ජීවිතේ තවත් එක වගකීමක් ජීවිතයට ඇවිත්.

ලගට අරන් තුරුල් කර ගත්තම පුංචි දරුවෙක් වගේ මගේ උරහිසට මුහුණ තියාගෙන ඉන්න ලෙයෝගේ ඔළුව මම හෙමීට අතගෑවා. සමහර දවසට ඒක විනාඩි පහක් දහයක් තරම් දිඟුයි. පපුවේ ගැස්ම ආදරය දැනෙන නිසාමද මන්දා අපි දෙන්නම ඒ දේට කැමති.

" ඔක්තෝබර් වෙද්දී අපිට ඔපරේශන් එක කරන්න පුළුවන්."

විදුළි සැරයක් වගේ හදිස්සියේම හිතේ දිවුවේ ඒ වචන ටික. ඉතුරු වෙලා තියෙන මාස ටික එක අතකින් ගැනලා ඉවර කරන්න පුළුවන්. ' සතුටු වෙන්න ' හිනාවක් එක්කම ආයේ මතකයට ආවේ ඒ වචන ටික. පපුව ලගම තව ටිකක් තුරුළු වුන ලෙයෝ මගේ කල්පනාවෙන් ආයෙම ඇද්දා.

' මම ඉක්මනට ඔයාව දාලා යන්නේ නෑ. ඔයත් මාව දාලා යන්න එපා.'

ඒක මොන තරම් අහිංසක බලාපොරොත්තුවක්ද කියන්න මම දන්නේ නෑ. ඒත් ලෙයෝගේ ඇස් මාව නිතරම ජීවත් කරනවා.

තාත්තා

මම ඇගේ දෑස් දිහා බලාගෙන හිටියා. ඇයට තිබුනේ කෝල හිනාවක්. මම ඒ දිහා ආසාවෙන් බලාගෙන හිටියා. හුඟක් දේවල් හංඟාගෙන ඉන්න උත්සාහ කරන ඒත් රහසින් වගේ කතා කරන ඇස් වල තිබුනේ හැමදාම තිබුන ලස්සනමයි. කිසිම දවසක පොඩ්ඩක්වත් අඩුවක් නැතුව ඒ ලස්සන ඒ විදිහටම රැදිලා තිබුනා. හැමදාටම එහෙම වෙනවනම් කියලා හිතෙද්දී හිතට ආව දුක නතර කරගත්තේ අමාරුවෙන්. ඒ, ඇයට ඒක නොදැනෙන්න ඕන නිසා.

ඇය හිටියේ ඇය කැමතිම ලෝකයේ හිරවෙලා. ඒක මම හොදින්ම දන්නවා. මට ඇයට බාදාවක් වෙන්න ඕන වුනේ නෑ. ඒත් ඒ හුස්ම මගේ ලගට දැනෙන හැම වෙලාවකම මාව ඇගෙන් ඈතට අරගෙන යන්න කොහොත්තම පුළුවන් කමක් තිබුනේ නෑ. ඉතින් මම බලාගෙන හිටියා. මම දකින්න ආසම කරන ඒ හිනාව දිහා.

ජීවිතය හරියට හීනයක් වගේ. ගෙවිලා ගිය අවුරුදු කීපය ඒ තරම්ම දිගු නොවුනත් අමතක කරන්න බැරි මතකයන් කොයිතරමක් හිතේ එකතුවෙලාද කියලා ඇය කොහෙත්තම නොදන්නවා ඇති. ඒ ඇස්, හැම වෙලාවකම අහසක් තරම් මතකයන් ගොඩක් හිත ලගට එකතු කරන්නේ හරියට හීනයක් වගේ.

" තාත්තී, කෝ හරියට ඉන්නකෝ."

ඇගේ මිහිරි හඬින් කෙරුන තරවටුවත් මුවඟට ගෙනාවේ හිනාවක්. තරහින් වගේ මගේ දිහා ටිකක් වෙලා බලාගෙන හිටපු ඇය ආපහු හැරුණේ ඇගේ ලෝකයට. ඒ, ඇය මෙච්චර වෙලා මහන්සියෙන් කර කර හිටිය වැඩේට. ඇයට අවනත උන මමත් ඇයට ඕන කරන විදිහටම ඈ ලගින් හිටියේ, ඒ හැම දේකම මම නොහිතන නොපතන තරමේ සතුටක් හැංගිලා තිබුන නිසා.

කාලය ගෙවුනා. වෙනදා වගේම. ඇස් වලින් වැටෙන්න ගිය කඳූළු බින්දූ හංඟගෙන මම ඒ හුරතල් මුහුණ දිහා බලාගෙන හිටියා. අවසානයේ ඇය නතර වෙලා මං දිහා බලාගෙන හිනාවුනා. ඒ ඇයි කියන්න මම හොදටම දන්නවා වුනත් කිසිම දෙයක් නොදන්නවා වගේ මම ඇය දිහා බලාගෙන හිටියා.

" ඇයි?"

මගේ ප්‍රශ්ණේට උත්තරයක් නොදි ඇය තවත් හිනා උනා. ඒ සිඟිති හිනාව ගේ පුරාම පැතිරිලා යන්න ඒ හැටි වෙලාවක් ගෙවුනේ නෑ. මගේ අතින් අල්ල ගත්ත ඇය ආලින්දය අතරින් මාත් එක්කම ගිහින් නැවතුනේ කන්ණාඩියක් ඉස්සරහා. මොහොතකටවත් නොනැවතුන ඇගේ හිනාවෙන් ආලින්දයම පිරිලා යද්දී මම කන්ණාඩියෙන් බලාගෙන හිටියේ ඇය දිහා.

" බලන්න."

හුඟ වෙලාවකට පස්සේ ඇය කන්ණාඩියෙන් මාව පෙන්නුවා. ආලේපන වලින් පිරිලා තිබුන මූණ මම හිතුව තරම් අපිලිවෙලකට තිබුනේ නෑ. පිටතට නොයන්න ගෑවුන තොල් ආලේපන වගේම ඇස් ආලේපන දිහාත් මම බලාගෙන හිටියේ සිනහවකින් වගේම සතුටකින්. නිතරම මගේ නළලට වැටෙන කෙස් රොද ඈ නිල් පැහැයට හරවලා.

" ලස්සනද?"

ඇය මගෙන් ඇහුවා. මම බොරු අකමැත්තක් මුණේ මවාගෙන ඈ දිහා බැළුවා. හැමදාම හැම මොහොතක්ම මාත් එක්ක හිටිය නිසාමද කොහේද ඇය මගේ බොරු අකමැත්ත තේරුම් ගත්තේ. ඇය ආපහු හිනා වුනා. කලින් වතාවටත් වැඩියෙන්.

මගේ අත අතඇරලා දුවපු ඇගේ පස්සෙන් මාත් දුවගෙන ගියා. ඇයට නවතින්න ඕනකමක් නොතිබුන ගානයි. හිතේ හැටියට දඟකාරකම් වලට ඉඩදීලා මම ඇගේ පස්සෙන් දුවන් ගියා.

" අම්මී බලන්න යමු."

ඇය හිටිහැටියෙම නතර වුනා. හිනාව ඒ මුණේන් නැති වෙලා ගිහින් තිබුනේ හරියට අමාවක අහසක් ගානට. ඇස් වල තිබුන වේදනාව දිහා මම බලාගෙන හිටියා. මට ඒකෙන් පැනලා යන්න පුළුවන් කමක් තිබුනේ නෑ. මෙච්චර වෙලාවක් තිබුන සතුට හරියට හොරු අරගෙන ගියා වගේ මට දැනුනේ.

" හා, අපි යමු."

මම ඇගේ අතින් අල්ලගෙන කිවුවා. මම දන්නවා මේ දුක අමතක වෙලා යන්න මට වෙන කරන්න පුළුවන් දෙයක් නැහැයි කියලා. ඇයත් එක්ක ගෙදරින් පිට වෙන්න ආවේ ඒ දුක ඒ කඳුළ ඇයට නොපෙන්න හිත ඇතුලෙම තද කර ගෙන.

" මෙහෙමද යන්නේ?" වාහනේට නඟින්න යද්දී ඇය මගේ අත තදින් අල්ලලා නතර කලා.

" ඇයි?"

" මෙහෙම?"

ඇය හිනාවෙන ගමන් අතින් මගේ මුණ පෙන්නුවා. ඇය මෙච්චර වෙලාවක් මුණට එකතු කරපු ආලේපන මතකෙට ආවේ ඒ වෙලාවෙයි. ඒත්, මගේ හිත ඒකට වැඩිය ඕන කමින් බැළුවේ ඇගේ හිනාව දිහා. මොහොතකට  කලින් තිබුන වේදනාව හැම එකක්ම ඇයටත් අමතක වෙලා ගිහින්.

" කමක් නෑ, අපි මෙහෙම යමු."

මම ඇයවත් නංවාගෙන වාහනයට ගොඩ වුනා. වෙන කිසිම දෙයක් ගැන කල්පනාවක් නොතිබුන ඇය බලාගෙනම හිටියේ මං දිහා. වාහනය පදවගෙන ආවට අපේ ගමනට කිසිම විදිහක කලබලයක් තිබුනේ නෑ. විශේෂයෙන්ම මට.

" අම්මීට මොනවා හරි ගෙනියමු."

" හ්ම්ම්, මොනවද?"

" රෝස මල්."

" හා."

මම වාහනය මල් අලෙවිසැලක් ලග නතර කලා. වාහනෙන් බැහැපු ඇය මටත් කලින් දුවලා ගියේ මල් තෝරන්න. ඇයට හිතේ හැටියට ඒකට වෙලාව දුන්න මම හෙමීට වාහනෙන් බැහැලා ආවේ ගෙවීම කරන්න. ඔහු මං දිහා බලලා එක පාරටම හිනා වුනා. ඒ හිනාවේ තේරුම මම දන්නවා. ඊට පස්සේ ඒ හිනාව හංඟගන්න ඔහු අසාර්ථක උත්සාහයක යෙදුනා. ඒත් ඒ ගැන නොහිතා මම බැළුවේ ඇය දිහා.

" තෝරගත්තද?"

" ඔවු, මේක හොදයි."

රෝස මල් වලට සල්ලි ගෙවලා මම ඇයත් එක්කම වාහනේට නැගලා ආවා. ඇගේ හිත ඒ ගමන නතරවෙලා තිබුනේ රෝස මල් ලග. හෙමින් හෙමින් හැම එකකම සුවඳ ඇය හොයනවා. බොහෝම සිනිදුවට රෝස පෙති අතගානවා. අපි අතර ටික වෙලාවක් යනකන් රැදුනේ නිහැඬියාවක්. හැමවෙලාවකම වගේ මට ඇය ඉන්න ලෝකෙට බාධා කරන්න ඕන වුනේ නෑ. ඒ හන්දම මම නිහඬවම වාහනේ පදවගෙන ගියා.

" අපි ආවා."

ඇය හදිස්සියෙම වගේ කෑ ගැහුවා. කල්පනාවෙන් මිදුන මම ඒ සද්දෙට තිගැස්සුනාම ඇය හයියෙන් හිනා වෙන්න ගත්තා. 'දඟ කෙල්ල' හිතින් මම එහෙම කියාගෙනම වාහනෙන් බැස්සා. වෙලාවක් ගැන කල්පනාවක් නැතුව ගෙදරින් පිට වුනාට පාසලේ විවේක කාලය කියලා දැන ගත්තම හිතට දැනුනේ සැහැල්ලුක්. නැත්නම් ඇයට අම්මව බලන්න තියෙන ඕන කම තව හුඟක් වෙලා හිතේ තදකරන් ඉන්න වෙනවා.

පාසලට ඇතුල් වෙද්දීම එක්කෙනා දෙන්නා ආයාසයෙන් වගේ මං දිහා නොබලා ඉන්න උත්සාහ කරන්න හේතුව මම දන්නවා. ඇයත් කිසිම ගානක් නැතුව හිනා වෙවි මං දිහාම බලාගෙන හිටියා. ඒ, ඇගේ අතේ තිබුන මල් පොකුර ආදරෙන් පරිස්සම් කරන ගමන්.

කොරිඩෝව දිගේ ඇවිදන් යද්දි මගේ අතින් අතඇරපු ඇය දුවලා ගිහින් නතර වුනේ අම්මා ලග. මගදිම කෙටි පණිවිඩයක් යැවුව නිසාම ඇයත් අපි එනකන් මග බලාගෙන.

" මයිකල්, මේ මොකද?"

" ඔයාගේ දුවගේ වැඩ තමයි ඉතින්."

" හයියෝ, මකාගෙන එන්න එපැයි ළමයෝ. හැමෝම බලනවා."

ඇත්ත, කොරිඩෝවේ හිටිය ඇතැමෙක් වෙනදටත් වැඩිය ඕනකමින් අපි දිහා බලාගෙන හිටියා. විශේෂයෙන්ම මං දිහා. ඒත් ඒ එකකටවත් වැඩිය මට බැළුවේ ඇගේ මුහුණ දිහා. ඒ සිඟිති හිනාව තාමත් මුණේ ඒ විදිහටම ඇදිලා තියෙනවා. ඔවු, මට ඒක වටිනවා. මේ ලෝකේ අනිත් හැම දේකටම වැඩිය. මොකද, මම ඒ හිනාව සදාකල්ම දකින්න තරම් පිං කරලා නැති නිසා. මේ ගෙවෙන්නේ ඒ හුරතල් ජීවිතේ අන්තිම දවස් කීපය කියලා නොදන්න ඕනම කෙනෙක් මට හිනා උන දෙන්. ඒත් මම බලන්නේ ඒ හුරතල් හිනාව දිහා විතරමයි...